’Z izta khennt a trauregar herbest åna varm, nètt azpi au ka üs; a rinngez grisatz rengle iz gevallt afte bèlt in kriage. Durch di lastre von vestadar vodar barakk gespèrrt pitt fridjé, daz alt Tönle Bintarn hatt geschauget rengen un hatt pensart affon heart von soi haus, affon khèrschpuam aftz tach un aft alle di åndarn haüsar vodar kontrada, affon tåmpf von khemmechar un allz ’z lem boda da iz gest in di sèlln haüsar: alle di lentegen un alle di toatn. In di barakk boda hatt gestunkht, di zait, voll pitt börtar ena vèrt un nezze, iz vorgånnt laise azpe nia. Un in da sèll zait, boda hatt parirt nia auhöarn, in lagar izta gerift ’z bort ke dar Fråntz Joseph, dar Khoasar, iz gestorbet. ’Z Tönle izzen gedenkht ke in an stroach hattzen gehatt gesek, ’z iz gebest afte konfìn von Russialånt, iz, iz no gest a djunngar pua untar soldàdo un sa sèmm, dar Khoasar izzen vürkhennt an altar månn, pinn lången grisatn baffan. «Azzar sa iz gebest alt, balde i pinn gest soldàdo» hattz pensárt «kisà biavl djar dar hatt gehatt est.» Furse hundart. Ma ombromm alora håmsa gemacht ditza kriage? Bia makta an altar vo hundart djar, biz ånka iz a khoasar, schaffan in soldàn? Un, az nètt soin di khoasar un di khünege z’schaffa, ber alora? Di djenerel? Di ministarn? ’Z hatt hèrta pensart, ke di manòvre un di soldàn bodase soin gelatt åschaung, soin gemacht lai zo macha luste in Khoasar; un ke ’z kriage boz hatt gehatt gesek aft soine pèrng iz gest nicht åndarz baz a spil vo laüt sterchar baz dar Khoasar odar dar khuneg Vittorio Emanuele.

Dar von Richer, boda hatt geschafft in lagar, izzen gelekk umme in tschenk arm a sbartza vesch pitt saide, un vor a boch hattar geredet pitt niamat, niånka pinn soldàn; dar hattze gemacht vorstian lai pitt khlummane djèste.

Dar rinng reng grisat hatt nètt någelatt un hatt gerunnk abe afte lastre hintar in fridjé, boda di oang von alt Tönle håm gesüacht an lånngez boda nètt hatt gemak soin. (55. / continua)