In sèll tage soldàn, karabiníarn un finéntz soin gånt ummar pa lentar un pa alln in haüsar auz alumma z’sega bida di laüt håm gevolget un soin vortgånt. Ma bobrall håmsa gevuntet epparummaz bodase iz vorspetet bodasanen nicht drauzizgemacht von granattn un von vaürdar un hatt gesüacht zo traga tschèrm eppaz mearar baz daz sèll boda iz gest mengl subito: gèlt odar geplèttra odar lai eppaz zo maga gedenkhan a bèlt, boda iz någest zo giana vorlort vor hèrta. Dar tåmpf obar di haüsar iz gest sber un ne di roasan afte vestadar ne di gert, odar di bisan boda håm geplüant, soin gest guat zo lugara daz schaüla un di graus boda hatt gemacht dar sèll tåmpf, gel un sbartz; asó azpe ma hatt nemear gemak höarn di lódln odar di vinkh boda håm gevispilt in di plètz mearar ar a bege in inn balt, allz iz gest untargevånk von kriage.

In tages ’z Tönle hatt gekukket auz von balt un hatt gesek ke dar kampanill o hatt geprunnt.

Furse a bomba iz gest gevallt afte klokkstube gebante vaür in travan boda håm augehaltet di klokkn; alora pinn gåntz hèrtz un pitt groazan zorn hattz gehoket: «allz iz vorlort.» Un izzese gelekk zo mèkka pinn stèkh inn panar krånebitt. Balz bidar iz gelånk hizosböagase hattz gekheart z’schauga zuar in kampanill un izzese gedenkht ke vor vil, vil djar, soi muatar un soi nona håm gehatt geschenkht di retschin pitt golt zo smèltza drinn in bronzo zoa azta dar khlång von klokkn sai süasegar.

’Z soinda vorgånnt no åndre tang. Khummane mear laüt soin gest gestånt in di haüsar un di soldán o, boda soin khennt geschikht zo halta ’n au di österraichan, håm gesüacht nètt zo pasara in di lentar un håm martschart schiar lai padar nacht. ’Z Tönle iz gestånt in gåntz tage in inn balt pinn öm un pinn hunt un lai dòpo oine di sunn, balma hatt nemear gesek in khèrschpuam atz tach, iz khennt auz von balt hüatante azpe da tüat dar vukhs un in iz gånt humman zo lega eppaz ka maul un zo rasta a par urn in soi pett.

Daz sèll, boden pròpio nètt iz nidargånt, iz gest, nètt zo maga züntn ’z vaür. Est in dise arme lentar, vorgèzzt vo alln, izta gest sovl z’èzza azpi ’z iz nia vürkhennt in alle di djarhundart vorgånnt; in di offegen haüsar hattma gemak vennen patatn, spèkh, stükhla khes, gerst un basöln, insinamai getempfatz vlaisch. Hennen un konedje soin gest ummar pa gert un pan lern stèll, sovl bisa hettatn gesüacht di padrü, vor di soldán iz gebest dèstar darbischanse.

In an abas ’z Tönle iz gånt in haus von Püne, boda sin biane tage vorånahi iz gest voll khindar, puam un diarnen, un est anvetze iz gest asó stille un allz offe. Affon froumpuam vorå in haus izta draugest a sbarm paing, boda sichar niamat hebat nemear zuargelest, un untar in hoff iz gest voll khatzan vo niamat. In di khuchl hattz khött starch: «Makma?» azpi ’z hèrta hatt getånt, balda no soin gest di laüt.